donderdag 7 augustus 2014

Derde reis dag en goed aangekomen in Berkovitsa.
Woensdag, de laatste dag, was de kortste in afstand, slechts 450 km. Maar qua tijd is dat toch even iets anders. Gelukkig wisten we dit en hebben we het daarom zo ingepland. Omdat we er al 2 dagen op hadden zitten en het in Roemenië een uur later is dan in Nederland hadden we besloten rond 9 uur lokale tijd te gaan vertrekken. Uiteindelijk was het toch bijna half 10 voordat we afscheid hadden genomen van de lachebek in het hotel, zelden zo'n vrolijke receptioniste/barvrouw/kok/ober en wat ze allemaal nog meer deed in de shifts van 24 op 24 af, en bepakt weer in de auto op pad konden.
Rechts een muur en bijna bumper aan
 bumper staat de bus veilig bij het hotel.
Hoewel we volgens alle routeberekeningen 7 en half uur nodig zouden hebben hadden we het idee dat dat toch lichtelijk optimistisch was. Daarom onderweg een Roemeense vestiging van de Lidl boodschappen gedaan om onderweg langs de kant van de weg te kunnen eten. In Dick zijn camper konden we koffie zetten dus hadden we er alle vertrouwen in. Bij de Lidl meteen wat nieuwe toiletspullen voor Jos gekocht want die was zo slim om zijn toilettas onder de bus te laten vallen, dit niet te merken en vervolgen er overheen te rijden. Nu weten we dat een bus deodorant een takke herrie maakt wanneer je 'm plet. Vervolgens weer verder over de 6 een hoofverbinding richting Bulgarije. Denk daarbij niet aan een Nederlandse A2 of zo want niks 2x 3of 4 rijbanen maar gewoon een provinciale weg dwars door dorpjes en kronkelend de bergen op. Fantastich mooi, leuk rijden met flinke hellingen maar ook ......vrachtwagens. En die kom je zo makkelijk niet voorbij. Bij sommige hellingen is er een extra rijbaan maar die zijn schaars. Bovendien waren we met 2 auto's, die ook de lichtste niet zijn. Dus je kunt begrijpen dat in veel gevallen maar 1 auto kan inhalen en vervolgens vlak voor de vrachtwagen moet blijven hangen om de 2e de gelegenheid te geven in te halen. Met andere woorden echt autorijden en genieten. Ook de kwaliteit van het asfalt is niet overal even goed maar nooit echte slecht. Rond een uur of 1 op een strookje grind even gestopt voor een boterham en koffie en de lokale zwerfhond van oud brood voorzien.
Vandaar door naar de Bulgaarse grens. Bij Orşova in oostelijke richting langs de Donau. Aan de overkant is Servië dan heel goed zichtbaar, wel een vreemd gezicht om wanneer je over de rand van de weg kijkt beneden je het spoor tegen de rots geplakt lijk. Bij Simian geeft de routeplanner aan om de 6 te blijven volgen om via Craiova te rijden, welleswaar over de hoofdweg dus maar wel een extra 94 km. Dus lekker eigenwijs rechts de 56A onder het motto achter een vrachtwagen hangen op een hoofdweg is net zo snel als op een secundaire weg. En dat klopte dus ook. Toen we vlak voor Calafat weer op de weg kwamen die we oorspronkelijk hadden moeten volgen bleken ze daar volop met werkzaamheden bezig dus we hadden de juiste beslissing genomen in tijd maar zeker ook en omgeving. Tot iets meer dan een jaar geleden was de enige mogelijkheid om van Calafat naar Vidin (Bulgarije) te komen een pont over de Donau. Nu ligt er met Europese subsidie een prachtige brug met 2x2 rijbanen en een spoorverbinding. Aan de Roemeense zijde zijn de douane en het tolhuis voor de brug. Wanneer je hier doorheen bent, wat echt heel snel gaat en nu onder grote belangstelling voor de bestickering van de bus, moet je er wel aan denken om eerst aan de rechterkant, verborgen achter 3 banen vol vrachtwagens, een autovignet voor Bulgarije te kopen. Het staat nergens aangegeven dus je moet er zelf aan denken. En toen om kwart voor vijf midden op de brug de verlossende borden BULGARIJE.
Net na Vidin maar even gaan tanken, de camper stond bijna leeg en om klaar te zijn voor de rest van de tour ook het busje maar getankt. Prijsverschil met Roemenië is ruim 20 cent, de moeite dus om even door te rijden. In verband met de tijd besloten om de 1 richting Sofia te nemen en niet binnendoor te gaan. Nou dat hebben we geweten. Dit was weer echt autorijden. Ook merk je dat er veel regen gevallen is, op veel plekken stroomt het water de de berg af de weg of. Oppassen dus want je weet nooit zeker of er geulen of kuilen onder zitten. Hele stukken kan of mag je dan ook niet harder dan 40 km/uur, 90 is het maximum toegestaan.

Om zeven uur kwamen we aan bij het hotel. Aad en Marianne stonden ons al op te wachten. Na even wachten tot er een receptionist was ingechecked de spullen op de kamer gezet en met zijn vijven in het restaurant iets gaan drinken en eten. De eerste rakia zit alweer achter de kiezen. Donderdag de auto wassen, Berkovitsa verkennen en wachten op de groep.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten